In de Menenpoort staan we even stil.
Jij en ik.
We lezen de namen fluisterend.
Ik luister stiekem naar jou.
De verweerde trompetter arriveert op zijn fiets.
In zijn ogen oude klaprozen.
Last post, op de stervende lange
laatste noten pak je mijn hand.
In het prachtig vlak Vlaanderenland
staat een verdwaalde Hollander
door de glimlach van een vrouw -zo zacht –
volledig overmand.
Mijn kleine hart stiller dan de mensen
in de Menenpoort om acht.
Met een warm dank-je-wel aan Marco!
Advertenties
