Categorie archief: Hanny Michaelis

Uitzicht (Hanny Michaelis)

Mijn wereld eindigt bij de populier die staat te wuiven waar de weg begint, tegen een stukje lichtblauw vloeipapier… Dit alles doet mij denken aan het kind dat uren op een stadsveranda stond en uitkeek over haveloze tuinen, terwijl zijn … Lees verder

Geplaatst in Hanny Michaelis, Uncategorized | Tags: , | Een reactie plaatsen

Als het niet van ons is (Hanny Michaelis)

Als het niet van ons is wil ik het niet, dit voorjaar met zijn springvloed van licht, zijn rondspattende kleuren. De bronzen wolken, weelderig opgestapeld tegen vlammend blauw, de met het allerfijnste groen bespikkelde bomen roerloos in de duifgrijze avond … Lees verder

Geplaatst in Hanny Michaelis | Tags: , | 1 reactie

Neem mij tot je (Hanny Michaelis)

Neem mij tot je als brood. Drink mij, adem mij in. De binnenkant van je huid zal ik kussen, je gebeente verwarmen. Je hart dat als een getergde vogel tegen de kooi van je ribben slaat, zal ik liefkozen zachter … Lees verder

Geplaatst in Hanny Michaelis | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Het morgenraam schuift… (Hanny Michaelis)

Het morgenraam schuift blauw en blinkend rechthoekig door mijn dromen heen. Splinters geluid doorboren mij en blijven steken in mijn hoofd. De klok slaat waarschuwend alarm en dreigend rolt de kamer op mij aan. Terwijl ik wankel op het slappe … Lees verder

Geplaatst in Hanny Michaelis | Tags: , | Een reactie plaatsen

Het bladerloze licht… (Hanny Michaelis)

Het bladerloze licht van een herfstdag zonder wind maakt oude mensen ontroerend mooi. Doordat zij de worsteling met het verval al lang hebben gestaakt en spiegels niet meer vrezen, zijn zij broos geworden en doorschijnend als gesponnen glas met de … Lees verder

Geplaatst in Hanny Michaelis | Tags: , , , | 1 reactie

Het meisje (Hanny Michaelis)

Ben ik na jaren nog het kind gebleven dat zich, door lente’s toverlicht verblind, liet vangen door de speelse voorjaarswind als hoog boven haar hoofd de wolken dreven? Ben ik nog steeds het argeloze kind dat zich aan zon en … Lees verder

Geplaatst in Hanny Michaelis | Tags: , | Een reactie plaatsen

Luisterend naar de muziek… (Hanny Michaelis)

Luisterend naar de muziek die wij vroeger samen hoorden, ruk ik aan mijn verdriet als een hond aan een ketting. Violen en fluiten zweven een zilveren rag over de afgrond totdat de stilte mij weer insluit. Onder haar matglazen stolp … Lees verder

Geplaatst in Hanny Michaelis | Tags: , , | Een reactie plaatsen

… (Hanny Michaelis)

Toen je mij met lichte vingertoppen behoedzaam en toegewijd als braille las, legden leeuwen en tijgers hun kop op de poten en sliepen in, slangen rolden zich op en zelfs de schorpioen trok zich terug. Verlost haalde ik adem, ik … Lees verder

Geplaatst in Hanny Michaelis | Tags: , , | 1 reactie