Categorie archief: Anton van Duinkerken

De schaduw (Anton van Duinkerken)

Geplaatst op 21 mei 2016 door Ingrid

Ik zit met mijn schaduw, alleen in de kamer     En allebei heffen wij ’t glas, Roekeloos ik, en mijn schaduw bezonnen,     Alsof hij een ander was. Maakt hem de lichtval een trager gestalte     Dan … Lees verder →

Geplaatst in Anton van Duinkerken | Tags: , | Een reactie plaatsen

De stad (Anton van Duinkerken)

Geplaatst op 17 augustus 2015 door Ingrid

[1] Hoe blij liet ik mijzelf beloven: ‘Wij zullen naar de stad toe gaan!’ Ik was een kind. Het onderst boven Kwam alles, wat ik kende, staan. De spanning in mijn reisbegeren Dreef in mijn droom een volk bijeen Ten … Lees verder →

Geplaatst in Anton van Duinkerken | Tags: , | Een reactie plaatsen

Estaminet de l’Esperance (Anton van Duinkerken)

Geplaatst op 17 mei 2015 door Ingrid

Lang is het murenwit vervaald, maar in zijn eikenhouten lijst verhaalt een schoon poëem de levensloop van stichters, die het uitbundig prijst. Hier is het leven niet luidruchtig meer: Minnaars verdromen er hun prille smarten. De jongste stamgast is vergrijsd. … Lees verder →

Geplaatst in Anton van Duinkerken | Tags: , | 2 reacties