Categorie archief: Frans Budé

Iets dat zo bestaat… (Frans Budé)

Iets dat zo bestaat, ver- blind in daglicht aanroept verschijnen wil. Het is de glans van je haar, mijn hoofd dat sluimeren wil naast je vuurzee, zich oppakt uit de duisternis. In de wasem van je adem het zonlicht in … Lees verder

Geplaatst in Frans Budé, Uncategorized | Tags: , | 1 reactie

Tuin (Frans Budé)

Tuin. Het licht zit vastgegroeid in draden. Men draagt de dode last van zomerzwaarte. De hand die snijdt nu de ochtenddruppel zich ver- legt, de steel verheft de bloem. De roep om vast te pakken, vertraagd te kijken naar de … Lees verder

Geplaatst in Frans Budé | Tags: , , , | 1 reactie

De zuidtuin (Frans Budé)

Ik plukte, terwijl wij geliefden lagen verzoend tegen het grasland aan. De eerste bloem – liggend aangestaard, wemeling die uit een lichtschijn klom, groot behagen, waasjes stuifmeel dicht bijeen, de middag glom. Pufjes kleur hadden we, wit werd rood, en … Lees verder

Geplaatst in Frans Budé | Tags: , , , , | 1 reactie