Categorie archief: Jan Wolkers

Botticelli (Jan Wolkers)

De zee schuimt Als een dekmantel Van blinkend haar. Een lieflijke gestalte Die niet is te omarmen, Een parel die zijn schulp verlaat. Een hersenschim, Op blote voeten Uit de geëmailleerde zee Als kabbelende sneeuw. We kauwen het zonlicht Met … Lees verder

Geplaatst in Jan Wolkers | Tags: , | 2 reacties

Valse lente (Jan Wolkers)

I De druiper van de dooi lekt sneeuw tot modder, Geen herinnering of verlangen naar seringen, Het zilveren strooisel van de sneeuwklok Weerspiegelt het gesternte van de winter, Kil als een spiegel met een wasemsluier. We lopen over kruinen van … Lees verder

Geplaatst in Jan Wolkers | Tags: , | Een reactie plaatsen

Herfst I (Jan Wolkers)

De stilte van de avond is zó stil Hoorbaar wordt ’t vallen van het laatste ooft. De nachten worden koud, de nevel kil Waarin de wind de bruine blaren rooft Als straks de zon al in de middag dooft, De … Lees verder

Geplaatst in Jan Wolkers | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Uit Parijs (Jan Wolkers)

Nu rijpen in mijn land de donkerblauwe bramen, Die meisjes in hun smalle hand vergaren. Zij zullen peinzend in de verte staren, En ’s avonds sluipt de nevel door hun open ramen. ’s Nachts, in hun dromen, buigen gele blaren … Lees verder

Geplaatst in Jan Wolkers | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

De herinnering (Jan Wolkers)

Het is zo lang geleden Dat het vergeten had moeten zijn, Het is zo vers Als een voetstap in het gras, Als rook die wegtrekt uit een open raam, Dauw die druppelt langs gewas Door aarde en stof, Een gedachte … Lees verder

Geplaatst in Jan Wolkers | Tags: , , | Een reactie plaatsen

De herfst is het einde III (Jan Wolkers)

De herfst is het einde. Alles kruipt weg in turf en modderbad. Men kan geen veren van een kikker scheuren. Een engel heeft zijn vleugels snel verbrand. De takken geven alle nesten bloot. Ik wist niet dat ik ze als … Lees verder

Geplaatst in Jan Wolkers | Tags: , | Een reactie plaatsen

De herfst is het einde II (Jan Wolkers)

De herfst is het einde. De bomen verwelken tot granaat. Geef mij toch ook wat van dat rode daar, De soep wordt snel verorberd tot bedrog. De morsetekens van het slakkenspoor Glinsteren als tranenvegen op de stoep. De poppenwagen schimmelt … Lees verder

Geplaatst in Jan Wolkers | Tags: , | Een reactie plaatsen

De herfst is het einde I (Jan Wolkers)

De herfst is het einde. Het afgewerkt augustuslicht Verduistert in een doos van rag. De broze russula verbrokkelt Tot rimpelkousen van teer vlees. De incest van zelfbestuiving Ligt bloot in vruchteloosheid. De eekhoorn van de uitverkiezing Werpt eikels op mijn … Lees verder

Geplaatst in Jan Wolkers | Tags: , | Een reactie plaatsen