Tagarchief: Jean Pierre Rawie

Opdracht (Jean Pierre Rawie)

Het lijkt maar weinig wat ik zag op deze najaarsmiddag. Ik liep wat doelloos door de stad omdat ik niets om handen had, en heb in een plantsoen gezien een meisje van een jaar of tien dat bladeren tezamen bond … Lees verder

Geplaatst in Jean Pierre Rawie | Tags: , | 1 reactie

Kentering (Jean Pierre Rawie)

De stoere stad waar ik al jaren woon weet mij nog ieder najaar te ontroeren; wat overdaad was, bombast en bravoure, bindt in en spreidt zijn nietigheid ten toon. Er komt iets tijdelijks in de contouren en het gewone doen … Lees verder

Geplaatst in Jean Pierre Rawie | Tags: , , , , , | 2 reacties

Kringloop (Jean Pierre Rawie)

Wij hebben ook vannacht weer niet geslapen, wij hadden wel wat anders aan ons hoofd: we leken even voor elkaar geschapen, en alle leugens werden weer geloofd. Toch hebben we zeer van elkaar gehouden, het is gekomen als het is … Lees verder

Geplaatst in Jean Pierre Rawie | Tags: , | Een reactie plaatsen

Kerkhof (Jean Pierre Rawie)

Een herfstdag tegen Allerzielen, het was niet anders dan het was de zon, de bladeren die vielen, het hek, de zerken en het gras. Ik had een tijdje rondgezworven voor ik haar graf gevonden had, want er wordt toch nog … Lees verder

Geplaatst in Jean Pierre Rawie | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Najaar (Jean Pierre Rawie)

Dit is de herfst, de mooiste maanden, maar ze ontgaan ons zoals ieder jaar, want wij zijn blinden in een wereld waar het blijvende niet geldt, alleen het gaande. Wij tastten in het duister naar elkaar, een oogwenk dat wij … Lees verder

Geplaatst in Jean Pierre Rawie | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Dit alles (Jean Pierre Rawie)

Ik was je kwijt voordat ik je bezat, ik heb je al gemist voor ik je kende; er is klaarblijkelijk nog meer ellende dan ik voor mogelijk gehouden had. En elke keer dat wij elkaar bekenden, en alles wat je … Lees verder

Geplaatst in Jean Pierre Rawie | Tags: , | 1 reactie

Moment (Jean Pierre Rawie)

Soms hoor ik onverwacht weer achter gewone woorden die je uit een zoveel zuiverder en zachter, adembenemender geluid, dat ik opnieuw naar je moet kijken of ik je nooit tevoren zag. Laat al die jaren maar verstrijken; zolang ik dit … Lees verder

Geplaatst in Jean Pierre Rawie | Tags: , | Een reactie plaatsen

No Second Troy (Jean Pierre Rawie)

Ik heb een vrouw bemind, die best een tweede Troje zou verdienen, en die door drank en heroïne onder mijn ogen werd verpest. Tot ziekbed kromp het liefdesnest, en ik zou zachtjes willen grienen, omdat alleen dit clandestiene sonnetje van … Lees verder

Geplaatst in Jean Pierre Rawie | Tags: , , , , | Een reactie plaatsen