Niemand gelooft mij. Het is te eenvoudig.
Elke dag ik ontwaak uit mijn slaap, verdoofd
als na een explosie, met lood in de lippen,
met stof en drukwerk in mijn haar.
En het gaat verder en het blijft gevaarlijk.
Ik klauter nooit uit de kuil, doch bewonder
hemelwaarts het alledaagse landschap:
de blauwe lucht is blauw, zo blauw.
Ik maak het mij geriefelijk. Ik arbeid
en gooi wat aarde in de hoogte, zo maar.
En ganse dagen zing ik voor de vrede,
zo graaf ik mij dieper naar de bescherming.
Ik zing en graaf tot ik er moe en hees van word,
want wat je wil vergeten, moet je veel herhalen.
Zolang mij niemand hoort ben ik veilig.
(Bommen komen altijd op hetzelfde neer.)
(Bron: Gedichten 1954-1970/Marnixpocket-Manteau)
Bitterkoekjes 
Nog een gedicht van een door mij geliefde dichter.Ik heb hem persoonlijk gekend. Dit gedicht is er een om meerdere keren te lezen.